Om 8 uur hadden wij er 13,5 km opzitten deels afgelegd in het donker en deels onder een opkomende zon die vrijspel had door een geheel onbewolkte hemel conform voorspelling.

Was het gisteren nog vrij vlak, vandaag veranderde dat en doken er aan de horizon rondom, de bergen op. Ook geteelde gewassen veranderde vandaag van uitgestrekte wijngaarden via graanvelden naar steeds meer olijfgaarden waarvoor de grond hier schijnbaar beter geschikt schijnt te zijn vandaar.

Onderweg zijn wij enkele keren de ondergrondse “Silos” (huizen) van de meest arme bewoners van de streek La Mancha, waarvan er nog 1700 onder de grond wonen tegengekomen. Bijna niet voor te stellen in een wereld waarin wij vertoeven, in huizen met alles erop en eraan. Om maar niet te spreken over de luxe en het conform waarover wij dagelijks beschikken.

Wij zijn blij met de reactie’s van de vele volgers op onze site op onze (eenzame) camino waar wij tot nu toe een Pegrim (uit Strassbourg Frankrijk) hebben getroffen te voet en 2 fietsers. Nog minder als wij verwacht hadden op de door ons uitgezochte camino Del de Sureste. Wij hebben vandaag een Hostal betrokken om eens in een echt bed te kunnen slapen en orde op zaken te kunnen stellen betreft het wassen van onze kledij. Henk heeft vanaf dag een te kampen met diverse blaren op zijn voeten maar heeft de zaak onder controle door zichzelf goed te verzorgen. Ik ben daar gelukkig tot nu toe van gevrijwaard gebleven.

Na aankomst in onze overnachtingplaats is het vrijwel dagelijks hetzelfde ritueel, eerst douchen, wasje doen, eten (meestal een menu del dia van 7 à 10 euro, hierna siësta van ongeveer een uur en daarna de stad of dorp te bezoeken met een ontspannende wandeling. Achtereenvolgens de boodschappen voor daags erna en vroeg naar bed.
Want s’morgens tegen half vijf is het de wekker die ons weer tot de orde roept voor weer een nieuwe etappe.

Morgen verder en overmorgen de lange etappe naar Toledo omdat het onmogelijk anders kan. Verder kunnen wij melden dat wij ondanks de extreme hitte de zaak refelijk onder controle hebben. Deels door goede timing betreft tijden van lopen en deels door voldoende en op tijd vocht in te nemen.

We hadden vooraf verwacht dat er twee mogelijke zorgpunten zouden opdoemen op onze geplande camino Del Sureste, namelijk de overnachtingsplaats(en) en de warmte (zeker in de zomer).

Betreft de slaapmogelijkheden dat valt ons reuze mee, overal waar wij ons melden op gemeentehuis of lokale politie wordt er alles aan gedaan om een slaap mogelijkheid te bieden.

Vandaag slapen wij voor de zesde maal in een sporthal. Wij krijgen de sleutel en mogen achtereenvolgens van alle beschikbare faciliteiten (kosteloos) gebruik maken. De sleutel leggen wij s’morgens op de afgesproken plaats en vertrekken iedere keer met een goed gevoel voor de volgende etappe.

De warmte is een ander verhaal. Om half zes vanmorgen was al te voelen dat het warm zou worden. Om half acht stond de grote goudgele bol vol glorie te schijnen over de enorme grote wijngaarden, aan een strak blauwe lucht die door geen enkel wolkje werd verstoort.

Rond de middag wassen temperatuur tot boven de 30 graden gestegen. En dat bedoelen wij met extreem. Wij zitten nog 100 km van Toledo af dus het zal ons benieuwen of en hoe wij de komende dagen hier mee om zullen kunnen gaan.
Duidelijk is voor 10 uur s’morgens meters maken, met als gegeven dat het pas om half zeven licht is, maar tegelijkertijd weten wij dat er nog etappes komen van bijna 40 km. Wanneer men dan 4,5 km p/u loopt is altijd nog 9,5 uur onderweg.

Morgen zijn wij weer een ervaring rijker en natuurlijk rapporteren wij ons gevecht tegen de extreme hitte in ons verslag.

Het weer was de laatste twee dagen minder omdat de zon niet door het wolkendek kwam en er een behoorlijke straffe wind stond over de hoogvlakte van La Mancha. Gisterenmiddag sloeg het weer om en steeg de temperatuur tot boven de 30 graden in de schaduw.
En vandaag zou het eveneens weer heet worden zodat onze wekker vanmorgen al om half vijf afliep.

Toen het na een klein uurtje lopen, over asfalt, licht werd werden wij geconfronteerd met een opvallend vlak landschap waarop alleen grote graanvelden en wijngaarden te zien waren met heel af en toe een boom in de verte

Toen wij na 9,5 km de asfalt verlieten en verder over goed begaanbare grindwegen liepen werd het landschap ook heuvelachtiger, ook kregen de wijngaarden verreweg de overhand wat een veel aantrekkelijker vergezicht gaf.

Wij zijn uiteindelijk om half twaalf bij het eerstvolgende dorp El Toboso gestopt en aangebeld bij het klooster “Las Trinitarias” (drievuldigheid) een heerlijk fris bed en een overheerlijk middagmaal (aardappelen salade, kippenpoot,met groente, friet en koffie) werd ons daar aangeboden. Een aparte gebeurtenis want alles werd door een non van amper 30 jaar jong, door de tralies aangereikt, waarna wij siësta gehouden hebben in een koele slaapkamer van een groot klooster waarvan de muren minimaal een meter dik zijn.

Het tweede gedeelte van de route liep voor een groot deel over de route “Don Quichote” en morgen loopt ook “Camino de Levante” over hetzelfde te lopen pad, wij verwachten na dik 300 km de eerste wandelende (2 fietsers hebben wij al eerder ontmoet) pelgrim te ontmoeten.

Het is nu half zeven en de temperatuur is 35 graden in de schaduw. Werkelijk bijna niet te doen. Het enige antwoord om verder te trekken is vroeg vertrekken en meters maken voor de middag.

Dus morgen in het donker vertrekken met het risico een gele pijl te missen maar we hebben geen keus om de doodeenvoudige reden “Te warm” en onverantwoord om overdag grote afstanden af te leggen.

Vandaag moesten wij kiezen 18 of 44 km lopen. aan het tracé ligt het niet, want dat was perfect, maar om nu de 44 al te liezen leek ons geen goede optie. Met andere woorden niet verstandig gezien de voorgeschiedenis.

Het was vandaag wel genieten van de wandeling. Glooiend landschap met bijna overal druivenvelden. Grote (witte) boerderijen en opvallend verzorgde akkers. Geen auto’s geen mensen alleen heel af en toe een boer die zijn land aan het bewerken was met de tractor.

Vanmorgen om half zeven aangelopen nadat wij koffie in de plaatselijke bar gedronken hadden. Om elf uur kwamen wij aan in Las Mesas en hebben wij ons direct gemeld bij het gemeentehuis waarna wij weer onderdak kregen in de plaatselijke sporthal. Onbegrijpelijk dat iedere stad(je) zo’n accommodatie heeft. Overal krijgen wij kussens en hebben wij douche en wasruimte met het modernste sanitair. De beheerder haalt ons op of brengt ons weg en overal wordt een plekje aangewezen waar wij de sleutel ‘s morgens neer moeten leggen bij vertrek.

Morgen 26 km op de planning en gaan wij proberen in het plaatselijke klooster een bed te bemachtigen voor een nacht. De voorspellingen zijn 33 graden in de schaduw dus taak om vroeg te vertrekken

Voor de vijfde keer achter elkaar slapen wij in een Alberge (herberg) ditmaal weer in een prachtige gemeentelijke sporthal waarvan wij gebruik maken. Omdat ons niet duidelijk was hoe het weer vandaag zou zijn hadden wij gekozen voor een vroege start. De etappe van vandaag was immers 27 km en bij extreme hitte kan dat behoorlijk pittig zijn.

Half zes trokken wij de deur van de sporthal dicht nadat wij provisorisch ontbeten hadden. De laatste müsli met melk en een homp stokbrood met tonijn. Kwart over zes is het pas licht zodat Henk met zijn koplamp op, de eerste drie kwartier voorop als een mijnwerker over de Spaanse hoogvlakte stapte. Het landschap vertoonde eenzelfde beeld als gisteren met hoofdzakelijk landbouw waarbij granen de hoofdmoot vormde. Opvallend was dat wij na verloop van tijd langs enorme grote knoflookvelden kwamen en alleen de geur ervoeren wij als bijzonder.

De laatste drie uur kwamen de druivenvelden steeds meer in de meerderheid wat een vriendelijker en verzorgender uitstraling gaf aan het mooie glooiende landschap. Het betrof hoofdzakelijk de Tempranillo druif en de streek heet “La Mancha” voor de kenners! Overigens bij de heerlijke Menu del Dia werd deze onbeperkt geserveerd. Een werkelijk feest!!

Ik kan mij voorstellen dat men zich afvraagt hoe wij te werk gaan bij het binnenkomen van een stad of dorp en achtereenvolgens onze vraag dan droppen om waar te kunnen overnachten droppen. Vandaag liepen wij het dorp binnen en bleek er volop leven op en langs de straat want een processie bleek als een soort volksfeest op het programma te staan, dus volk genoeg. Aan alles en iedereen was te merken dat men ingenomen was met ons bezoek als pelgrims met het gevolg dat men via via een jonge Politie ambtenaar die goed Engels sprak opriep om ons behulpzaam te zijn. Alles kwam toen in een stroomversnelling, de beheerder werd opgepiept deze begeleide ons naar de sporthal gaf de gebruikelijke instructies, zoals waar de matten lagen, welke toiletten te gebruiken ons credical voorzien van een stempel en tenslotte ons persoonlijk weggebracht naar een eetgelegenheid om daar een menu del dia te gebruiken.

Een zorg hebben wij nu nog mee af te rekenen n.l. hoe sprokkelen wij het ontbijt voor morgen bij elkaar inclusief drinken.

Dat horen jullie morgen ongetwijfeld!

Met de nodige spanning in Alicante op 31 mei gestart. Het is altijd afwachten hoe het avontuur in het begin loopt. De eerste tegenvaller was de oriëntatiefout door in het begin fout te lopen. De aangekondigde industrie terreinen in het eerste stuk viel enorm mee. Over het algemeen waren de eerste 7 dagen qua natuur- en landschap meer dan de moeite waard en was het genieten met volle teugen ook al waren de eerste 3 dagen erg zwaar met name het klimwerk en de canyens. Toen wij eenmaal op de hoogvlakte zaten was het nog al eens “blik op oneindig” over de kilometers lange rechte geestdodende grindwegen. Maar ook dat heeft zijn charme.

Slapen en eten vereist niet alleen tact maar zeker de gebrekkige Spaanse taal wordt als een handicap ervaren. Aan de bevolking ligt het zeker niet deze zijn behulpzaam en hebben respect voor de pelgrim zo is onze ervaring. Een slaapplaats is overal wel te krijgen mits wij in de bebouwde kom of stad komen. Met gebrekkig Spaans en veel gebarentaal gaat dat steeds beter lukken zo is onze ervaring na 10 dagen lopen.

Tegenslag hebben wij al de eerste (zware) dag moeten incasseren in de vorm van een knieblessure, gelukkig lijkt het tij gekeerd en stabiliseerd (o.a.vocht) het zich en proberen wij hier met zorg mee om te gaan zeker nu het echte klimwerk uitblijft op de zogeheten hoogvlakte. Henk heeft met een ander leerproces te maken gehad namelijk zijn zuinige lopen (ongetwijfeld een erfenis uit zijn marathon verleden) door te struikelen over obstakels (keien) de eerste dagen, in combinatie met vermoeidheid, tot twee keer toe gevallen, overigens zonder gevolgen.

De stemming is goed en wat betreft het tempo gaan wij mooi gelijk op. Genieten doen wij niet alleen van de natuur en het landschap maar zeker ook van de rijke cultuur en de prachtige dorpen en steden met en zonder ommuurde vestigingswallen wat overblijfselen zijn van de vele lange oorlogen die Spanje kent. En zeker de prachtige kathadraalen en kerken zijn allemaal de moeite waard om te bezoeken. Deze maken iedere keer weer indruk op ons en wij besluiten zo’n bezichtiging ook graag met het opstoken van een kaarsje wat de nodige voldoening geeft.

Morgen weer verder en over 10 dagen de volgende evaluatie.

Het weer om te lopen was goed. Alleen de slaapmogelijkheden waren zodanig dat wij de keuze moesten maken 20 of 47 km. Daarom waren wij gedwongen bij 20 km te stoppen.

Wij slapen vannacht in een hypermoderne sporthal in de plaats Mimaya. In het materialenhok heeft men een stapelbed geplaatst, voor pelgrims die een slaapplek zoeken, en verder mogen wij gebruik maken van de toiletten en douche. Gisterenavond hebben wij na 10 dagen lopen de tweede pelgrim getroffen. Een Fransman uit Nantes op de fiets.

De fietsende Spaanse pelgrim van gisteren vertrok juist, (evenals gisteren tegen de middag) toen wij om half elf aankwamen in Minaya. La Roda, de overnachtingsplaats van gisteren was prachtige stad met vele oude bezienswaardigheden zodat wij ons ook gisteren volop vermaakt hebben tijdens onze rondgang. Ook ben ik bij de kapper geweest om mijn baard en haar te laten knippen. Zo meteen gaan wij een Menu del Dia verorberen gevolgd door enkele inkopen te doen voor morgen.

Want morgen, wanneer de traditionele Belbroekendag gehouden wordt, en menigeen zich laaft aan spijs en drank, moeten wij verder over de Spaanse hoogvlakte.

Weliswaar op de fiets maar toch, een Spaanse jongeman die de camino fietsend aan het maken is hebben wij getroffen maar ook weer afscheid van genomen omdat hij over 2 à 3 weken zijn doel Santiago bereikt zal hebben. Vannacht goed geslapen, na gisteren nog een avondwandelingetje gemaakt te hebben door de stad en wat te hebben gedronken.
Wij hadden de gehele (profesionele) sporthal tot onzer beschikking en toen de voetbaltraining om 10 uur afgelopen was was het er heerlijk rustig.

Om 5 uur begon ons dagelijks ritueel, eerst loopt de wekker af dan douche pakken en ontbijten en zijn wij om kwart voor zes op pad. Het is dan nog aarde donker maar meestal moeten wij het eerste stuk door stad of dorp of wij hebben het al verkend. De eerste 2 uur maken wij kilometers en is de zonsopkomst iedere keer weer een geweldige ervaring.

Vandaag was het onze saaiste dag tot nu toe. De route liep over ellen lange rechte wegen tussen de akkers door met hoofdzakelijk graan. En dan kavels van 100 ha of meer, zo’n beetje Amerikaans of Australië. Alles wordt kunstmatig beregend en de gewassen staan er matig bij. Na 21 km zijn wij gestopt in La Roda een mooie oude stad waar wij vanavond uitgebreid willen gaan verkennen. Wij slapen in een bijgebouw van de plaatselijke arena in een gemeentelijke Alberge waar wij beschikken onder primitieve omstandigheden van vrijwel alle faciliteiten die een Pelgrim wenst.

Morgen staat er weer een relatieve korte etappe op het programma voordat de echte lange afstanden onontkomelijk zullen zijn. Maar de warming up zit er op en de stemming is goed. Als de eerder opgelopen (meniscus) blessure zich rustig houdt gaat dat ongetwijfeld lukken hebben wij de overtuiging.

Kortom, morgen verder !!!

Terwijl ik dit verslagje zit te tikken op mijn iPhone is buiten een hevige onweersbui losgebarsten. Ik zit op de tribune van de gemeentelijke sporthal van de stad La Gineta waarin de politie local ons de mogelijkheid heeft geboden om hier vannacht op een sportmat onze slaapzak uit te rollen en de nacht door te brengen. Wij mogen van alle voorzieningen gebruik maken. En morgenvroeg de sleutel op een geheime plaats (onder een regenpijp) wegleggen zodat voor dag en dauw vertrokken kan worden.

Inmiddels is het droog geworden en is het buiten nauwelijks uit te houden in de zon, onze nieuwe lokatie is in het centrum uit de zon op een terras met een goed glas wijn. Henk tekent de kerk en ik ga verder met het verslag. Vanmorgen trokken wij om kwart voor zes de deur dicht van het Hostal in Albacete met de herinnering van een goede nachtrust. Op een bankje voor het Hostal hebben wij achtereenvolgens ons ontbijt genuttigd wat wij gisteren al klaar gemaakt hadden.

De stad uitkomen had nogal wat voeten in de aarde omdat het moeilijk vinden was waar de camino liep. De aanleg van nieuwe wegen was daar mede debiet aan omdat onze routebeschrijving al enkele jaren oud is en op dat punt niet actueel. Gevolg was dat wij na anderhalf uur lopen nog op vrijwel hetzelfde punt stonden. Gelukkig zou de geplande route van vandaag maar 22 km bedragen zodat de ramp te overzien was. Om goed twaalf uur wandelde wij La Gineta binnen en kochten wij onze heerlijk koude traditionele cerveza in de eerste bar die wij passeerde. De tocht voerde ons vandaag door enorme akkerbouwkavels met constant vergezichten over en tussen goede gewassen door. De eerste uren links van ons het industriegebied van Albacete en een autobaan samen met de hoge snelheidstrein die de gehele tocht in beeld bleef variërend van 0 tot 10 km.

Rond de klok van negen liet ik op onverklaarbare wijze mijn stok uit mijn vingers glijden en deze brak spontaan in tweeën. De breuk zat hem in het draadeind, wat (zo blijkt uit een eerste onderzoek) al een zwakke plek had. Niet alleen een praktische aderlating, maar zeker ook een emotionele, omdat hierop de namen van mijn dierbare steeds binnen mijn blikveld waren en waardat ik letterlijk en figuurlijk steun uit putte. Hoe het hiermee verder moet weet ik nog niet. Voorlopig heb ik de twee stukken op de rugzak gebonden.

Morgen gaan wij dik 20 km verder naar La Roda, over de hoogvlakte van het binnenland van Spanje. Pal door de zon nooit een moment van schaduw. Daarom gaan wij voor het licht wordt al vroeg op pad.

Niet de kilometers maar de omstandigheden zoals hoogteverschillen, grind asfalt of grove keien (waar men constant geconcentreerd je stappen moet zetten), maar ook de temperatuur en de windrichting bepalen voor het grootste gedeelte de moeilijkheidsgraad dus de zwaarte van de camino. Henk heeft vandaag, na een moment van onoplettendheid, voor de tweede keer kennis gemaakt met de keien door een valpartij, gelukkig zonder gevolgen.

Vannacht matig geslapen in het parochiezaaltje wat vastgebouwd is aan de kerk van Petrola, waar enkele matrassen inliggen waarvan de pelgrims gebruik kunnen maken, omdat er verder geen enkele slaapgelegenheid is. In het gastenboek konden wij constateren dat de laatste pelgrim daar op 12 mei geslapen had (de enige in mei) een bewijs dat de camino Del Sureste bijzonder weinig gelopen wordt. In april hadden er 11 pelgrims geslapen.

Gisteren hadden wij besloten om tijdens het wandelen pas te besluiten om tot Chinchilla de Monte Aragon (21 km) of Abacete (39 km) te kiezen. Tijdens het lopen hadden wij besloten om tot Albacete te gaan omdat er een sluierbewolking hing zodat de extreme warmte uit leek te blijven. Tot 12 uur was dat ook het geval, maar toen liet de zon zich van zijn beste kant zien.

Op de glooiende hoogvlakte troffen wij hoofdzakelijk zeer grote alkerbouwbedrijven aan met granen als voornaamste gewas. Enorme grote akkers van tientallen tot honderden ha. vielen op. De gewassen waren matig tot slecht. Eveneens viel daarbij op dat het grootste deel zaaiklaar of zelfs recent ingezaait was en dus aan een tweede oogstronde was begonnen.

Op een afstand van 20 km zagen wij de stad Albacete al liggen en liepen wij de laatste twee uur door een ware bloemenzee de stad binnen met een voldaan gevoel en 39 km in de benen. De blessure is niet geheel verdwenen maar het heeft er alle schijn van dat de brand meester is.

Morgen vol goede moed verder.