Het einddoel, Santiago, komt langzaam maar zeker in beeld. Terugkijkend op de 1000 km die wij achter de rug hebben mogen wij concluderen dat het een geweldige tocht is. Na het binnenland, centraal Spanje, geconfronteerd te zijn geweest met de extreme (ingecalculeerde) hitte hadden wij verwacht dat deze omstandigheden in Galicië wel zouden temperen maar dat is geenszins het geval zodat het er naar uit ziet dat ook de laatste week de hitte ons zal blijven vergezellen.

Ook hadden wij verwacht dat het drukker zou worden op de camino omdat er meerdere samen komen op dit gedeelte van de route. Een tweede argument waarom wij dit hadden verwacht zijn de laatste honderd km, waarvan Spanjaarden graag gebruik maken, en achtereenvolgens recht geven op het certificaat in Santiago. Mogelijk krijgen wij hier vanaf morgen mee te maken, wij moeten er nl nog een dikke honderd lopen voordat wij in Santiago zijn.

Niet alleen voldoende drinken is tijdens onze tocht een belangrijk aandachtspunt, maar ook vroeg vertrekken en smeren (plamuren) met zonnebrand factor 50+. Het plan voor de terugreis is om volgend weekend te treinen naar Porto en van daaruit op 17 juli al vroeg met Ryanair terug op Eindhoven te vliegen.

Tot zover de vierde evaluatie.

Vannacht zullen wij slapen in de Pelgrimherberg van het klooster van de orde van Franciscanen.
Op het moment dat ik begin aan dit verslag zitten wij voor de deur op een bankje, uit de zon, te wachten op het openen van de deur zodat wij naar binnen mogen om een bed te krijgen en ons op te frissen zodat wij straks de stad kunnen gaan bekijken.

Zoals gewoonlijk weer vroeg vertrokken en hadden wij alweer verschillende kilometers in de benen voordat de zon haar huiswerk ging maken. De voorspellingen waren weer rond de 40 graden vandaar.

De route door het Galiciëse land was ook vandaag weer zeer de moeite waard. Regelmatig kwamen wij door een dorpje, en ondanks er nooit iemand te bespeuren was, ademde het overal een gezellige Galicië sfeer uit.

Van de inzinking van gisteren was ik redelijk hersteld en waren de 24 km van vandaag verantwoord mede omdat wij al voor twaalven op bestemming waren. Morgen gaat dat problematischer worden, er zal dan weer veel geklommen moeten worden. Maar daarover morgen meer

Henk heeft vandaag bewezen over een berenconditie te beschikken, terwijl ik na vijfentwintig km door het spreekwoordelijke ijs zakte kon hij ongestoord verder terwijl de temperatuur tegen de veertig graden opliep. Bij een extra stop hebben wij wat gegeten en gedronken zodat de laatste 10 km alsnog overbrugt konden worden. Om 3 uur was de mooie moderne (plaatijzeren karkas) Alberge van Xuqueira de Ambia bereikt. Douchen, wasje doen en de gebruikelijke cerveza in het dorp inclusief de nodige boodschappen en natuurlijk de siësta waren de volgende stappen.

En zo meteen gaan wij gezamenlijk met een Spanjaard een Menu del Dia nuttigen. De kranten kopte de laatste dagen al van extreme Sahara hitte met 51 graden, daar valt weinig tegen te plannen omdat het, zodra het licht wordt, de temperatuur als een komeet omhoog vliegt. Gelukkig liepen wij af en toe in de schaduw van bomen wat gauw enkele graden scheeld.

Ondanks wisten wij te genieten van het mooie Galisiche landschap met haar prachtige (uitgestorven) dorpen en kleinschalige boerenbedrijfjes. Onbegrijpelijk dat men met zo weinig de kost kan verdienen en daarbij tevreden is. Opvallend vandaag was ook de absolute stilte onderweg. Een enkele boer was aan het hooien of in zijn of haar groentetuin bezig terwijl het gros (vanwege de hitte?) binnen bleef of uit de zon op een beschermt plekje rustig zat te zitten.

Morgen staat de tocht naar Ourense op het programma en begint ook onze laatste wandelweek. De verwachting is dat het weer heet wordt (is). Maar wij hebben er ons tegen gewapend door voldoende drinken in te slaan en voor vertrek morgenvroeg uitgebreid smeren met factor 50+.

Gisterenavond waren wij enigszins verontrust door de gebrekkige informatie over afgesloten wegen welke deel uitmaakte van de camino. Wegens de aanleg van een nieuwe autoweg zouden er gedeeltes onbegaanbaar zelfs verboden zijn. De onduidelijke omleiding zou 32 km langer zijn. Het bleef een warboel van informatie zodat wij contact gezocht hadden met een Spaanse mede pelgrim om samen met hem te starten.

Het bleek een schot in de roos. Het werd toch het traject wat ik al eerder gelopen had in 2012. Echter nu werden wij positief verrast waar ongetwijfeld het weer debet aan is. Door bij zonsopgang te lopen op 1000 meter en hoger zagen wij vergezichten die niet te omschrijven zijn, zo mooi. Weliswaar uitgebloeide hei maar daartegenover stond de frisse lichtgroene nieuwe uitschot.
Over het algemeen duizenden ha. Van deze heide met hier en daar een enkele boom was het algemeen beeld. De werkzaamheden (aanleg autobaan) waren op afstand een interessante bezienswaardigheid (zeker wanneer je uit de branche komt).

De start was overigens gecompliceerd omdat onze Spanjaard (gids) tijd genoeg had en uiteindelijk anderhalf uur nodig had om startklaar te geraken. Geduld was onze enige optie en dat zou de gehele dag zo blijven. Een van de kenmerken van de echte Spanjaard zo is onze gezamenlijke conclusie, omdat hij tijd genoeg heeft en zich door niets en niemand op laat jagen. Sterker nog, hij gedraagt zich als oppermachtig door te delegeren, zoals van tijd tot tijd o.a. zijn wandelstok vast te houden maar ook tijdens zijn stemverheffing te luisteren naar zijn instructies

In Laza, waar wij een bed gekregen hebben in een moderne gemeentelijke Alberge, bleken wij drieën de enige pelgrims te zijn. Toen wij het stadje Laza naderde werd het wel duidelijk dat er een grote bosbrand heerste. Blushelikopters vlogen af en aan wat een geweldig schouwspel was.

Vanavond hebben wij uitgebreid gegeten in een plaatselijke bar, wat eveneens een hoogtepunt bleek te zijn, wat eten betreft, op onze camino tot nu toe. Morgen verder richting de mooie stad Ourense.

Vandaag hebben wij grotendeels in de schaduw kunnen lopen om de doodeenvoudige reden dat er steeds meer grote bomen zijn. Wij ervoeren het als een geschenk omdat de temperatuur, ook vandaag, weer behoorlijk opliep.

Ook hebben wij genoten van de prachtige vergezichten in en over de bergen welke sinds vandaag nadrukkelijker aanwezig zijn. Eveneens is te zien dat wij tegen de grens van Galicië zijn aangekomen, niet alleen de huizen met hun bekende balkonnetjes, maar ook is te zien dat alles duidelijker groener wordt. Waar men van mag concluderen dat hier meer regen valt. Alhoewel wij sinds wij in Spanje zijn nog geen druppel gehad hebben zelfs nagenoeg geen bewolking.

De eerste week hadden wij enkele zogenaamde bergetappes, daarna 4 weken hoofdzakelijk heuvels en vandaag is het daadwerkelijke klimwerk begonnen en zal tot Santiago zo blijven. Met de eeuwige sneeuw binnen het gezichtsveld tussen de groene bergen. De brem was gedeeltelijk of helemaal uitgebloeid zo was onze veronderstelling maar hier troffen wij hem aan in volle bloei, planten tot wel meer dan 5 meter hoog! Hele oppervlaktes worden hiermee opgesierd.

De looppaden omhoog zijn meestal grote stapstenen over holle wegen die ook fungeren als rivier wanneer het regent en in natte periode. Er is een behoorlijke durf en conditie voor verreist om met een zekere  regelmaat naar boven te klauteren. De windmolens waren vandaag weer in grote getalen te bewonderen op de talrijke hoge bergtoppen.

Vandaag hebben wij als absoluut hoogtepunt de Padornelo, met zijn 1318 meter, beklommen en morgen krijgen wij nog de top van de Portela de la Canda (1268 meter) voor de kiezen. Volgens de boeken zouden wij nog 231,3 km moeten lopen om het einddoel “Santiago de Compostela” te bereiken. Wij gaan ervoor en vinden op mindere momenten moraal in de geweldige reacties welke wij mogen lezen op deze site.

Met 5 pelgrims vanmorgen, uit Lubian, tegelijk vertrokken in het donker, omdat (zeker als het donker is) de pijlen moeilijk te zien zijn en 10 ogen zien meer dan 4. De inspanningen van de eerste 2 uur bergop werden ruim beloond want nadat de zon zich gemeld had en wij de klim hadden hadden volbracht, door de inmiddels bekende holle wegen cq rivieren, was het uitzicht meer dan de moeite waard op de top van de Porte de la Canda (1250 meter).

De route ging achtereenvolgens slingerend verder over rotsblokken en geïmproviseerde natuurstenen bruggetjes wat mooie indrukken naliet. Het grote gebied dat vorig jaar is afgebrand was opmerkelijk goed aan het herstellen (een van de begunstige voordelen als je hier al eens eerder bent geweest!).

Vrijwel de gehele dag zijn wij met vijven bij elkaar gebleven, het was wel een internationaal gezelschap, namelijk een Noors meisje, een Poolse jongen en een Spaanse man van middelbare leeftijd aangevuld met twee Brabanders, Henk en Johannes.

Halverwege hebben wij samen koffie gedronken met een bocadillo. In A Gudina hebben wij van twee afscheid genomen omdat deze voor de 46 km gingen (met 38 graden). Mede door de temperatuur hebben wij besloten om vanmiddag de schaduw op te zoeken om morgen fit aan de 36 km te kunnen beginnen.

Na een rustige nacht, wij waren weer de enigste in de Alberge, trokken wij om 10 voor zes de deur dicht en vertrokken in het donker.

‘s Morgens is Henk altijd wat zenuwachtig omdat hij bang is een pijl in het donker te missen (wat in het verleden ook wel eens gebeurd is) maar met realistisch denken komt altijd alles goed, zo is ook gebleken.

Na nauwelijks 700 meter asfalt werden wij al de grindweg opgeleid en dat zou de gehele dag zo blijven. Toen het licht begon te worden bleek dat wij door een prachtig natuurgebied liepen met geen wit marmer in de directe omgeving, zoals de laatste dagen, maar over wegen van leisteengruis (dus zwart).

Opvallend waren ook de zogeheten bossen, deze leken daadwerkelijk op bossen om de doodeenvoudige reden omdat men van tijd tot tijd in de schaduw kon lopen, en dat bij de eerdere genoemde bossen dit niet mogelijk was omdat er hier en daar maar een armzalig boompje (steeneik) stond.

Afwisseling vandaag bleek ook, het pad over een enkele rivierbeddingen waar de zogenaamde stapstenen weer actueel werden.
Halverwege hebben wij vandaag een uitgebreide stop gemaakt om toch onze broodnodige brandstof enigszins op peil te brengen, die gezien de meer dan middelmatige verbruik wenselijk was.

De rust en de stilte welke ons vandaag ten beurt viel is onwaarschijnlijk. Morgen gaat het echt de bergen in. De eeuwige sneeuw hebben wij al twee dagen in beeld, op afstand. In de tour zou men hem de koninginnenrit noemen. Wij gaan er ongetwijfeld van genieten ook al zal hij weer langer da 30 km zijn, morgen zullen wij weer rapporteren.

Het begon al met een kwartier verslapen, waarschijnlijk omdat er bij ons een ongekende grote snurker op de zaal lag, een gehandicapte Spaanse jongen die samen, met vader en zus, de Route Via de La Plata aan het fietsen was. Zo kon het gebeuren dat wij pas tegen de ochtend in slaap vielen, ondanks ons geweldige onderkomen bij Casa Anita.

32 km zouden er afgelegd dienen te worden volgens de route beschrijving. Tenslotte werden het 39 km omdat bleek dat er een fout in de beschrijving zat. Op zich niet erg want het zou een uitzonderlijke mooie tocht worden, alleen de weersomstandigheden, en de tijd (11 uur onderweg) maakten het zwaar.

Vanaf de start geen asfalt maar hoofdzakelijk grind en zandwegen was de piste waarop wij liepen.
Het eerste stuk door en langs productiebossen, vrijwel altijd nabij de rivier afgewisseld door prachtige stuwdammen, overgaand op enorme grote natuurgebieden waar vrijwel niets groeit omdat vrijwel alles rots en steen is. Het enige is sporadisch een steeneik en verder een grote dorre heuvelachtige vlakte, met af en toe een schaapherder met zijn kudde.

Onderweg, in Villar de Farfon, stuiten wij bij toeval op een mooie particuliere Alberge bestierd door een sympathieke Zuid-Afrikaanse dame. Hier hebben wij een glas cola gedronken voordat wij de laatste 16 km gingen lopen. Overigens de Alberge is aan te bevelen voor geïnteresseerde.

Uiteindelijk zijn wij in Mombue gestopt en blijken wij de enige pelgrims te zijn in de primitieve Alberge. Nu weten wij het zeker Santiago ligt op minder dan 300 km !!

Uitgerust en vroeg (half zes) vanuit Benavante vertrokken met als achterliggende gedachte voor de grote hitte 31 km te hebben afgelegt en in Santa Croya de Tera te zijn. Wat ook gelukt is, om precies 13.00 uur stapte wij bij casa Anita binnen en bleken de eerste Pelgrims te zijn. Wij hadden verwacht dat het er drukker zou zijn omdat de camino “Via de La Plata” vanaf hier samen loopt.

Gisterenavond hebben wij de eerste twee Spaanse, (vader en zoon) lopende pelgrims ontmoet die eveneens de Sureste aan het lopen waren, weliswaar waren ze pas in Toledo gestart maar toch, op het scheiden van de markt wel een leuke ervaring. Vanaf het begin was het een geheel andere omgeving vandaag, dan wij de laatste weken gewend waren. Productie bossen, hoofdzakelijk populieren, wisselden regelmatig met open dorre grasvlakte met steeneiken. De wegen bestonden hoofdzakelijk uit grove kiezel en slingerde zich door het landschap. Door deze andere wegenstructuur was het lopen minder eentonig. Ik zou het lieflijker willen noemen.

Door heel midden Spanje hebben wij geen wild gezien, behalve konijnen die zitten er genoeg. Vandaag kwam hier verandering in en hebben wij de eerste reeën waargenomen evenals roofvogels. De route camino “Sureste” (wat Zuid-West betekend in het Spaans) heeft een heel opmerkelijk aspect. Wij lopen al 5 weken onze eigen schaduw na, nooit tegen de zon in altijd er vanaf. Temeer bijzonder omdat wij nog nooit zonder de zon in de rug hebben gelopen. Het gevolg is dat zowel de nek als de achterkant van onze benen opvallend bruin aan het worden zijn.

Onze Alberge is een particuliere onderneming waar het goed toeven is. Er is plaats voor 40 pelgrims, kost €10,- p/p, voortreffelijke wasgelegenheid, kan de was laten doen en men kan er menu del dia bestellen, morgenvroeg krijgen wij een lunchpakket mee, dus aan de geweldige service ligt het niet.

Volgens de routebeschrijving zou het na vandaag nog 331,7 km zijn, we zullen nog een keer echt omhoog moeten en als toetje volgt dan Galicië met haar grimmig (wel mooi) landschap. Ook al zijn wij al weken onderweg, wij zien er naar uit!

Mogelijk waren het de kilometers er gisteren de oorzaak van dat wij spontaan het eerste Hostal bespraken en de Alberge (nauwelijks 100 meter verder) negeerden. Een bewijs dat een etappe van meer dan 40 km een behoorlijke aanslag is voor
geest en ledematen.

Vrijwel iedere avond hebben wij onze vaste patronen. Henk tekent (schetst) een markant punt of gebouw in de dan verblijvende plaats en ik tik het verslag van de dag voor de site.

Steeds meer ben ik er van overtuigd dat lopen vele malen veiliger is dan fietsen. Met fietsen moet men altijd geconcentreerd zijn zeker op minder begaanbare wegen, en ook bij afdalingen blijft het met aanzienlijkere grotere snelheden gevaarlijker dan wandelen bovendien wordt men op de fiets veel meer met andere verkeersdeelnemers geconfronteerd. Men kan uren moeten wandelen voordat men iemand ziet zodat gevaarlijke situaties bij lopen nihil zijn. Met lopen beleef je de omgeving meer en zie je meer details.

De verwachting van vandaag is niet helemaal uitgekomen. Ook vandaag hebben wij weer de gehele dag tussen de korenvelden gelopen, met uiteindelijk enkele kilometers door het industriegebied van Beavente alvorens wij deze mooie stad bereikte.
Onze Alberge is vandaag een voormalig stationsgebouw aan de rand van de stad. Op afstand hebben wij vandaag de bergen waar wij morgen aan moeten beginnen al mogen aanschouwen. Met in het achterhoofd dat Santiago op minder dan 350 km ligt geeft dat in ieder geval “ons” moraal.

Vandaag was het de laatste dag met uitgestrekte vlaktes en de uitgestrekte korenvelden. Morgen gaan wij weer de bergen in en is weer een heel andere beleving zo verwachten wij.