Tussenverslag.

Toen ik samen met Annie mijn eerste camino, vanaf huis naar Santiago maakte, kwamen er al vragen. Wat beweegt je (jullie) om zo’n tocht te ondernemen? Henk heeft de camino Frances via de Northe, geheel gelopen met Ria, en weet ook wat het is om onderweg te zijn. Inmiddels ben ik met de vierde pelgrimstocht bezig en bereiken ons nog steeds dit soort vragen. Allereerst moeten wij vaststellen dat het bijna niet uit te leggen is wanneer men het niet ervaren heeft.

Wij denken dat de grootste drijfveer is, het onderweg zijn en het besef er te zijn, het bewust ervaren van wat de schepping ons te bieden heeft, steeds verder met de blik op oneindig door natuur en landschap. Iedere dag een slaapplaats zoeken, afhankelijk van de bereidwilligheid van mensen die onderweg daarbij helpen. De cultuur van het land met al haar historie, maar ook de tegenslagen zoals hitte en zware etappes maken deel uit van de uitdaging.

Het bijzondere aan deze camino “Del Sureste” is de absolute rust en eenzaamheid die wij iedere dag ervaren. Vijf medepelgrims hebben wij de in totaal ontmoet, tot nu toe hebben wij nog altijd alleen in de Alberge geslapen wat toch bijzonder genoemd mag worden.

Om een indicatie te geven, wij slapen nu in de Alberge van San Bartolome de Pinares en zien wij in het gastenboek dat er in Juni 12 pelgrims hier overnacht hebben. Deze Alberge is gevestigd in het medisch centrum op de eerste verdieping boven de wachtkamer is een ruimte ingericht met 3 bedden. Toilet en wasgelegenheid is beneden en douchen moeten wij elders in het dorp in een badhuis waarvan wij eveneens een sleutel hebben. Over het algemeen doet men er alles aan het De Pelgrim naar de zin te maken.

Dat zijn de voornaamste beweegredenen van het lopen van een camino volgens onze uitgewerkte dialoog tijdens het wandelen.